Daniël woont samen met zijn vrouw en twee kinderen in Deventer. Toen zijn zoontje op komst was las hij in de media over de uitbreiding van het partnerverlof. Het aankaarten bij zijn werkgever ging niet zonder slag of stoot, maar terugkijkend is hij erg blij dat hij toch heeft doorgezet. “Ik ben van mening dat ik als werknemer recht had op deze wettelijke regeling. Ik heb dan ook niet zozeer gevraagd wat de mogelijkheden binnen het bedrijf waren, maar tegen mijn leidinggevende gezegd: dit is wat ik wil.”
“Ik denk echt dat mijn aanwezigheid gedurende die eerste periode heeft geleid tot meer wederzijds begrip. Door samen voor een kindje te zorgen weet je hoe dat is en wat het kost qua energie.”
Wat was voor jou de reden om het partnerverlof op te nemen?
Dat kwam eigenlijk door het feit dat ik na de geboorte van mijn dochter drie weken, toen nog middels vakantiedagen, thuis ben geweest. Dat hebben we toen als zo knus en fijn ervaren, dat het voor ons eigenlijk heel duidelijk was dat we dat bij onze zoon ook op die manier wilden doen. Dat gevoel hadden we al heel sterk, zelfs voordat we wisten wat de regeling financieel precies inhield.
Dat is een mooi bruggetje naar de volgende vraag: hoe ben je met de regeling in aanraking gekomen?
Eigenlijk vooral via het nieuws. Op dat moment was het onderwerp volop in de media, omdat rond die periode ook de uitbreiding van het partnerverlof in zou gaan. Wat ook grappig was, is dat we er door vrienden en familie veelvuldig op werden gewezen. ‘Dit is echt iets voor jullie.’ Omdat dit voor ons natuurlijk erg actueel was, zijn we dit nader gaan bestuderen.
Heeft de inhoud van de regeling nog invloed gehad op het inzetten van het partnerverlof in jullie situatie?
Ja en nee. De kennis over de regeling heeft me zeker geholpen om te weten waar ik, als aanstaande vader en medewerker, recht op had. Het financiële aspect, namelijk de terugval naar 70%, heeft verder geen invloed gehad op onze keuze. Omdat we wisten wat het ons zou opleveren, zou de terugval ook geen reden zijn om het niet te doen. Daarbij moet ik natuurlijk wel zeggen dat we in de positie verkeren dat we dat als gezin ook kunnen. Ik kan me heel goed voorstellen dat dit niet voor iedereen het geval is.
Hoe reageerde je werkgever op je verzoek?
Aarzelend: ik ben van mening dat ik als werknemer recht heb op deze wettelijke regeling. Ik heb dan ook niet zozeer gevraagd wat de mogelijkheden binnen het bedrijf waren, maar tegen mijn leidinggevende gezegd: dit is wat ik wil. Deze reageerde daarop met het antwoord: ‘ok, zet maar op papier hoe je dit voor je ziet.’ De werkelijke invulling van het verlof ging vervolgens, en uiteindelijk, in goed overleg.
Uit je antwoord proef ik een zekere weerstand vanuit de werkgever. Ben je ook op onbegrip gestuit?
Niet direct, maar impliciet wel. Vooral nadat ik het verlof had vastgelegd en de ingangsdatum naderde, kreeg ik steeds vaker vragen van collega’s als: ga je dit écht opnemen? Ook tijdens de drukke periode op het werk straks? Is dat echt nodig? Hierbij viel het me op dat het met name de wat oudere, mannelijke collega’s waren die dit vroegen. Vaak quasi-grappig bedoeld, maar met een serieuze ondertoon. Vaak waren ze zelf ook vader, en na de geboorte van hun eigen (nu al wat grotere) kinderen altijd door blijven werken. Volgens mij zit daar ook hoofdzakelijk het onbegrip.
Hoe reageerden je collega’s vervolgens op jouw antwoorden?
Tegen mijn argumenten én de voordelen van het verlof voor het gezin konden ze niet zoveel inbrengen, haha. Ik merkte dat ik het wel echt moest uitleggen, ook dat het in feite gewoon een recht is dat je als werknemer hebt. Na deze uitleg reageerden ze vaak begripvol en gaven ze me groot gelijk. Het is vooral veel onwetendheid, merkte ik. En het zich moeilijk kunnen verplaatsen in de situatie van een ander.
Had je het idee dat je werkgever op de hoogte was van de verlofregeling?
Nee, niet echt. En ergens is dat ook logisch. De regeling was op dat moment ook nog vrij nieuw, natuurlijk. Dit had overigens wel als voordeel dat ik, omdat ik als werknemer wél op de hoogte was, als het ware de voorzet kon doen op basis van wat ik zelf zou willen. Ik heb het mijn leidinggevende echt moeten uitleggen en alles zelf uit moeten zoeken.
Hoe heb je het verlof uiteindelijk ingezet?
Ik heb ervoor gekozen om drie weken aaneengesloten op te nemen, en de overige verlofdagen te verspreiden over de weken daarna. Het feit dat ik toen (en nu nog altijd) voornamelijk thuiswerk, maakte dit laatste natuurlijk ook makkelijker. Dan kon ik veel eenvoudiger bijspringen zodat we het echt samen konden doen.
“Overall kan ik zeggen dat het gewoon heel erg genieten was. En een gevoel van: dat pakken ze ons niet meer af. “
Aan het begin van dit gesprek gaf je aan dat de verlofperiode, zowel na de geboorte van je dochter als nu bij je zoontje, jullie veel heeft gebracht. Wat precies?
Erbij zijn en alles meemaken. De eerste week heb ik bijvoorbeeld nagenoeg alle zorg op me genomen en samen met mijn vriendin kunnen wennen aan het ouderschap. Daarbij heb ik ook gewoon heel veel tijd met mijn kinderen door kunnen brengen. Als baby’s, maar bij de geboorte van mijn zoon heb ik ook heel veel tijd met mijn dochter door kunnen brengen. Dit voelde echt als een extra voordeel, omdat we haar op die manier de aandacht konden geven en voor haar de overgang zo soepel mogelijk te laten verlopen. Voorheen kreeg ze natuurlijk alle aandacht, en nu was daar ineens een broertje. Tijdens de verlofperiode konden we haar overal bij betrekken, dat voelde echt als een hele mooi bonus. Overall kan ik zeggen dat het gewoon heel erg genieten was. En een gevoel van: dat pakken ze ons niet meer af. Het voelde ook echt als een soort ‘reset’ voor mijn vriendin en ik.
Bij het horen van je verhaal bekruipt me een gevoel van samen. Hoe hebben jullie als ouders de situatie vormgegeven?
We hebben er eigenlijk altijd goed met elkaar over gesproken. Overigens niet alleen over het kindvraagstuk, maar sowieso over hoe we ons leven met elkaar willen inrichten. Om nog een kleine koppeling te maken met de verlofperiode: ik denk echt dat de aanwezigheid van de partner leidt tot meer wederzijds begrip. Door samen voor een kindje te zorgen weet je hoe dat is en wat het kost qua energie.
Nu de verlofperiode achter jullie ligt: in hoeverre heeft die verdeling stand gehouden?
Die verdeling is voor ons eigenlijk nooit een issue geweest, omdat gelijkwaardig ouderschap voor ons een vanzelfsprekendheid is. Voor ons is het heel natuurlijk om dingen samen te doen, het kindje over te nemen van de ander en niet echt stilstaan bij wie wat hoort te doen. Het leven met jonge kinderen is niet per se makkelijk, maar juist daarom is het extra fijn om het samen te doen. Zeker in tijden van chronisch slaaptekort, haha. Het lijkt me dan ook echt ondoenlijk om het als ouder alleen te doen, die eerste periode. Ik denk dat het ook bijdraagt aan de overgang van verlofperiode naar werk voor mijn vriendin. Omdat we het gevoel hadden dat alles ‘op de rit’ stond, viel ons dat minder zwaar.
Wat zou je andere vaders adviseren vanuit je eigen ervaring?
Zorg er eerst samen met je partner dat je weet wat jullie zelf willen. Zorg er daarna voor dat je met een goed en steekhoudend verhaal bij je werkgever aankomt. Laat zien dat je actief meedenkt over wat een goede oplossing zou kunnen zijn, voor zowel werkgever als werknemer. In mijn ervaring is het altijd fijner om tot een goede, gezamenlijke oplossing te komen.
Hopelijk heb je iets waardevols uit het verhaal van Daniël kunnen halen. Lijkt het je leuk om jouw eigen ervaring met partnerverlof te delen en daarmee andere (aanstaande) vaders te inspireren? Laat een reactie achter of stuur ons een berichtje. Wie weet lees je jouw verhaal binnenkort terug op Vader Zoekt Verlof.
